نـــــــــارون

طرماح جاری در ارادت... و خدا را می­خوانم جرعه ای از ارادت طرماح را به ما هم عنایت کند که با کوچک­ترین ناراختی حتا با ناراحتی های موهوم مسیر خود را ناتمام بگذاریم و در این راه حاضر نباشیم کوچک­ترین آسیبی به ما برسد چه رسد به اینکه جان در طبق اخلاص نهیم و آن را نثار مولایمان بکنیم. شگفتا درطی 30 سال گذشته با مدعیان پرشماری مواجه شدم که به من قول همراهی دادند و راه تمام نشده، برگشتند و مرا در پیچ و خم­های پیش رو تنها گذاشتند و به مسیر ناماندگار خود بازگشتند. کاش اینان نیم نگاهی به وعده­های چون قند خود می­نگریستند و ارزیاببی واقع بینانه­ای می­کردند و در مسیر خود دقت می­کردند و آرامان­های خود پیش رو می­آوردند و از نو آغاز می­کردند و راهروان علی(ع) را تنها نمی­گذاشتند.من این آدمیان را به­شدت دعوت به خواندن مناظره طرماخ با معاویه فرا می­خوانم تا دیر نشده در تصمیمات خود تجدید نظر کنند و این اندازه میان معرف و محبت و عمل خود شکاف را شاهد نباشند و نسبت به هماهنگی آنها اهتمام بورزند و مدعیات محبت آمیز خود را در عمل به ظهور رسانند.طِرِمّاح بن عَدِی الطائی (زنده در ۶۰ق)، از کوفیانی و از یاران امام علی(ع) و امام حسین(ع) و از شاعران شیعه بود که اراادتش به علی(ع) را بر همه دنیا ترجیح دادپس از جنگ جمل امام علی (ع)، در پاسخ نامۀ معاویه، نامه‌ای نگاشت، طرماح آن نامه را به شام و نزد معاویه برد.[۷] او وقتی که بر معاویه وارد شد گفت: السلام علیک ایها الملک؛ سلام بر تو‌ای پادشاه. معاویه گفت: چرا مرا امیرالمؤمنین خطاب نکردی؟ طرماح در پاسخ گفت، مؤمنان ما هستیم، چه کسی تو را بر ما امارت داده که تو را امیر بخوانم؟ او در مناظره با معاویه با فصاحت و بلاغت سخن گفت:حضرت جواب نامه را اين­گونه نوشت:از طرف عبد, ...ادامه مطلب