سال دوشین و بهار نوشین

سال دوشین و بهار نوشین

پارسال همین روزها بود که برای هم آرزوهای خوب می کردیم و نمی دانستیم در پس پرده چه خبرها بود و گذشت روزها و ماه ها نشان داد که گویی دادار عالم کار خود می کند و به آرزوهایمان کاری ندارد! حوادث یکی پس از دیگری بر سرمان آوار شدند؛ با سیل شروع کردیم و در نیمه دوم سال فاجعه ی دیگری در زیر سنگین ترین آوار غرقمان ساخت و سرداری بی بدیل را از دست دادیم و یک مانده به انتهای این سال پر از آوار برای اینکه تیر خلاص مان شلیک شود کرونا آمد سیل و زلزله و چیزهای دیگر را هم از یاد بردیم و اکنون با این ویروس منحوس وارد سال 1399 می شویم و نمی دانیم عاقبتمان چه خواهدشد و باز دست به دعا بلند می کنیم که ای دادار امیدهامان را به یأس مبدل مساز و سال آتی را بهتر از سال ماضی مان قرار ده! امیدوارم چنین شود.

اما البته آنچه گفتم سخن عموم است لیک عارفان در بلا همان اند که در رخا هستند. عارفان صیادان اوقات اند و نیک می دانند که دادار جز نیک هیچ نمی کند. از این جهت هماره از تهدید فرصت می سازند و اگر مجبورند در خانه بمانند خانه را خانه خدا  و خدا را خان خانه می کنند و سفره خدمت و عبادت و مطالعه و علم آموزی و نگارش در منزل پهن می کنند تا صید وقت کنند و همچنان دلگرم به دادار محبوبشان باشند و به وظیفه عمل کنند تا حسرت روزهای از دست رفته نخورند!

متن کامل در ادامه مطلب...